ONfile

COLUMN | Afgelopen week was het weer Koningsdag. Mijn favoriete Hollandse feest. Al 23 jaar lang vier ik dit feest met veel plezier, zelfs met vrienden die niet koningsgezind zijn.

Hij hoopt een verzoenende stem te zijn in het steeds verder polariserende Nederland. Vanaf deze week maakt schrijver Babah Tarawally wekelijks een column voor Trouw. Hij vertelt wat we van die columns kunnen verwachten. ‘Mijn stem is nodig.’

De nr. 1 van Nieuwe Revu's Neerlands Hoop top 40 onder 40 van 2018 vertelt over zijn vluchtelingenwerk op Lesbos en geeft zijn mening over de toon van het debat. ‘Als je de situatie niet zo goed kent, praat op een wat mildere toon.’

Tarawally's novel 'De god met de blauwe ogen'(The blue eye god) was published in 2010 by KIT publishers. His second novel was published in 2016 with title De Verloren Hand (The missing Hand). Babah Tarawally is presently working as a freelance journalist and on his third boek Gevangen in zwart wit denken (imprisoned in black white thinking) will be out on the 25th of September 2018.

2010 De God met de blauwe ogen
2016 De Verloren Hand
2018 Gevangen in zwart-wit denken (verwacht)

Na een burgeroorlog en het dodelijke ebolavirus is Sierra Leone opnieuw getroffen. Dit keer door modderstromen in hoofdstad Freetown. Schrijver Babah Tarawally startte in Nederland een hulpactie voor zijn landgenoten. Voor OneWorld beschrijft hij wat hem daartoe bewoog.

Babah Tarawally woont even lang in Nederland als eerder in zijn land van herkomst, Sierra Leone. Door witte en zwarte mensen is hij op talloze manieren gelabeld: als asielzoeker, vluchteling, allochtoon, migrant, Afrikaan en zwarte man. Of hij wordt gewaarschuwd voor de ‘boze witte man’. Maar hij is ooit juist voor het oorlogsgeweld van ‘boze zwarte mannen’ gevlucht. Aan de hand van zijn levensverhaal maakt hij duidelijk dat we niet gevangen hoeven te blijven in zwart-witdenken.

Een must-read voor iedereen die een uitweg zoekt uit een vastgelopen debat over kleur en identiteit.

In December 2013, three months before Ebola entered Sierra Leone, I was spending Christmas and the New Year there with my aging mum, siblings, and extended family. Sometimes I sat alone at the Family Kingdom Hotel, in the west end of Freetown, facing the busy street and Lumley Beach, observing the movement of people, cars and goods. It was precisely eleven years ago that the civil war had ended. The country was gradually staggering to his feet.